جو

جو یکی از محصولات اصلی در دسته غلات است. به گزارش FAO تولید این دانه به میزان 150 میلیون تن در سال 2009، در رتبه چهارم پس از ذرت، برنج و گندم در جهان قرار گرفت.

کشورهای در حال توسعه حدود 25 درصد از کل سطح زیر کشت جو را در جهان تشکیل می دهند. این گیاه که در مناطق معتدل جهان رشد می کند، نسبت به سایر غلات نسبت به خشکی و خاک های شور مقاوم تر است.

جو گیاهی است یک ساله، ایستاده و پرزدار به ارتفاع 50 تا 120 سانتی متر. این گیاه دارای یک سیستم ریشه فیبری قوی است، با ریشه هایی به عمق 1.8-2.1 متر رشد می کنند و و ریشه های ناخواسته ای که قسمتهای بالایی خاک را برای رطوبت و مواد مغذی کاوش می کنند.

ساقه ها از 5 تا 7 میانگره توخالی و استوانه ای تشکیل شده اند. برگها خطی و نیزه ای شکل، تا 25 سانتی متر طول، در مقابل هم و در امتداد ساقه قرار می گیرند.

در جو، غلاف، گوشواره و دهانه برگ ها ساقه را احاطه کرده است. سنبله ها از نظر اندازه (کوتاه یا بلند) و شکل (شل یا فشرده) متغیر هستند.

بسته به نوع آن ، 1 یا 3 سنبلچه به طور متناوب در هر گره در امتداد راشی سنبله ایجاد می شود. در نوع کشت شده این گیاه، همه سنبلچه ها بارور هستند: بسته به تعداد سنبلچه ها، 2 یا 6 ردیف دانه در گیاه وجود دارد.

دانه جو باید قبل از ذخیره سازی خشک شود. در کشورهای در حال توسعه، محصول برداشت شده را در روز در مناطق باز و آفتابی خشک می کنند و در طول شب روی آن را می پوشانند. هنگامی که محصول با دست برداشت می شود، خوشه ها با کاه همراه می شود و تا زمانی که رطوبت به 12-14 درصد کاهش یابد در مزرعه رها می شود و سپس جمع آوری و خرمنکوب می شود.

جو دانه ای سفت است که باید له یا آسیاب شود، در غیر این صورت بطور کامل هضم نشده و از دستگاه گوارش دام عبور می کند. راندمان تولید خوراک خوراک با حذف پوسته، آسیاب کردن یا شکستن لایه سبوس بهبود می یابد.

فرآیندهای رایج جو در تولید خوراک دام عبارتند از غلطک زدن (خشک یا بخار)، پوسته پوسته کردن(فلیک)، آسیاب کردن و پلت کردن است.

نوع آسیاب شده این گیاه را می توان به قسمت ریزتر حاوی کمتر از 3 درصد فیبر و درشت تر حاوی حدود 11 درصد فیبر الک کرد. بخش ریزتر آن نیز برای طیور مناسب تر است.

نوع خشک و آسیاب شده آن حاوی گرد و غبار قابل توجهی است که ممکن است میزان مصرف را کاهش داده و عملکرد و سلامت دام را نیز تحت تاثیر قرار دهد.

تغذیه دام با فرآوری شده این گیاه بهتر از زمانی است که با نوع کامل آن تغذیه می شود. جو کاملی که بعنوان مثال گاو گوشتی با ان تغذیه می شود به طور متوسط ​​52.5 درصد قابلیت هضم دارد، در حالی که نوع خشک شده آن 85.2 درصد قابلیت هضم دارد.

میزان مصرف جو در خوراک دام

جو در جیره مختلط گاو حدود 3 کیلوگرم در روز، بسته به اهداف پرورش گاو، گنجانده می شود و میزان مصرف آن در خوراک دام نباید بیش از اندازه باشد چرا که می تواند سبب بروز اسیدوز در دام بشود.

این گیاه در صورت به حداقل رساندن میزان علوفه در خوراک (زیر 12 تا 15 درصد)  برای نگهداری گاوها مورد نیاز است.

کیفیت علوفه ممکن است بر بازده خوراک تأثیر بگذارد، اما یونجه نباید در جیره های غذایی دام با درصد جو بالا به دلیل پتانسیل نفخ تغذیه شود.

تغذیه گاوهای شیری متفاوت از گاوهای گوشتی است. بنابراین، مقدار جو تغذیه شده برای گاوهای شیری نیز با گاوهای گوشتی تفاوت دارند. علوفه درصد بسیار بیشتری از جیره را برای دام های شیری نسبت به دام های پرواری تشکیل می دهد.